In de handen  van Sharon Shannon (1968) is de diatonische trekharmonica een ‘cool’ instrument met een spanwijdte tot ver voorbij haar eigen Iers-Keltische biotoop. En dan weet ze ook nog aardig weg met fiddle en tin whistle. Elk muziekgenre benadert, omarmt, interpreteert en adopteert ze met open mind. Zo verrijkt ze haar folkroots met rock, reggae, fado, tango, calypso, cajun, Americana, klassiek, dub, rap, hiphop en Afrikaanse ritmiek.

Sharon Shannon treedt in de spotlights in de jaren tachtig, als bandlid van The Waterboys. Ultiem bewijs: hun memorabele CD’s ‘Fisherman’s Blues’ en ‘Room To Roam’. Ze volgt haar eigen pad dat leidt naar wereldtournees, wereldsterren en wereldleiders. Ze werkt met Bono, Sinéad O’Connor, Shane MacGowan, Christy Moore, Elvis Costello, Kate Bush, Willie Nelson, Jackson Browne, Steve Earle, Carlos Nuñez. Ze speelt voor presidenten, in het Witte Huis voor Bill Clinton, in Dublin voor Barack Obama, tijdens staatsbezoeken aan Polen en Australië voor Lech Walesa, haar ‘eigen’ Mary Robinson en Mary MacAleese en de Sultan van Brunei. Ze toert door Europa, USA, Canada, Down Under, China, Japan. In Nederland neemt ze deel aan de ‘Herberg de Troost’ concerten van Jack Poels en Tren van Enckevort (Rowen Hèze).

Ooit begint het in haar ouderlijk huis in Ruan (County Clare). Ze maakt muziek met zussen Mary (banjo) en Majella (fiddle) en broer Garry (traverso). Als 8-jarige treedt ze naar buiten met Disirt Tola waarmee ze als 14-jarige door USA toert en het als 16-jarige tot een album schopt. Via de ‘Comhaltas Ceoltoiri Eirann tours’ scherpen accordeoniste Karen Tweed en fiddler Frank Custy haar speeltechniek aan. Ze breekt haar studie aan de universiteit van Cork af, trekt naar Doolin, kweekvijver en broeinest van  sessiemuzikanten aan de Atlantische Oceaan, richt Arcady op en accepteert het droomaanbod van superband The Waterboys.

Sinds succesvol compilatieproject ‘A Woman’s Heart’ maakt ze naam als solo-artiest. Haar solo-debuut ‘Sharon Shannon’ uit 1991 verpulvert alle verkooprecords, mede door haar optreden in ‘The Late Late Show’. Medio jaren negentig realiseert ze ‘Out The Gap’, een avontuurlijke CD waarop ze experimenteert met reggae, calypso en dub, samen met de Britse reggae-artiest Dennis Bovell. ‘Cavan Potholes’, voor haar gecomponeerd door Dónal Lunny, belandt in 1996 op compilatie-CD ‘Common Ground: Voices of Modern Irish Music’ in goed gezelschap van Bono, Sinéad O’Connor, Elvis Costello en Kate Bush

‘Spellbound’ uit 1998 is een mix van oud en nieuw materiaal, deels live opgenomen. In hetzelfde jaar vergezelt ze modern-klassiek violist Nigel Kennedy in zijn ‘Jimy Hendrix Suite’ langs de grote concertzalen in Europa. Op ‘Each Little Thing’ verbindt ze eind jaren negentig Astor Piazzolla (nuevo tango) en de gepopulariseerde versie van Grace Jones naadloos met Lindsay Buckingham (‘Kids’) en het Chileense Inti-Illimani (‘El Mercado Testaccio’). Op ‘The Best of Sharon Shannon’ vat ze het in 2000 allemaal nog ’ns samen: Sharon Shannon is een ‘grand lady’ geworden.

Op ‘The Diamond Mountain Sessions’ uit 2000 verbindt ze haar Keltische klanken met Americana. Steve Earle, John Prine, Jackson Browne, Hothouse Flowers en, merkwaardig genoeg, de Galicische doedelzak-(gaita)gigant Carlos Nuñez hebben elk hun inbreng. Nog voordat ze met dit album voet aan de grond krijgt in USA is het al viervoudig platina in Ierland. Het levert haar in eigen land de Awards ‘Folk Artist of the Year’ en ‘Best Traditional Female’ op en een wereldhit met ‘Galway Girl’ die ze opneemt met Steve Earle die het tevens op zijn ‘Transcendental Blues’ laat verschijnen. Als spin off ontstaat het instrumentale ‘Dominic Street’ dat op Steve Earle’s ‘Sidetracks’ uit 2002 prijkt.

Samenwerking volgt met Moya Brennan, Christy Moore, Liam O’Maonlai, Mundy. Even soepel plooit ze zich weer terug in de Keltische traditie in tv-special ’Irish Gala: The Kennedy Center Presents’. Op ‘Libertango’ uit 2004 laten vocale gasten Róisin Elsafty, Sinéad O’Connor en Kirsty McColl zich horen. Tussendoor verschijnt ze op ‘Tunes’ uit 2005, met Frankie Gavin, Michael McGoldrick en Judy Murray en bekroont ze vijftien jaar CD-opnames met ‘The Sharon Shannon Collection 1990-2005’.

In 2007 is ze weer toe aan een studio-album:‘Renegade’, waarvoor ze opnieuw samenwerkt met uillean pipes- en traverso-wizard Mike McGoldrick. In hetzelfde jaar werkt ze mee aan ‘Voilà’ van Belinda Carlisle en wordt een live versie van ‘Galway Girl’ met ditmaal Mundy aan haar zijde de meest gedownloade track in Ierland. In 2008 verschijnt ze in prestigieuze BBC-tv-reeks ‘The Transatlantic Sessions’ waarin Keltische en Americana-artiesten aan weerszijden van de Atlantische Oceaan hun muzikale wortels verbinden.

‘Galway Girl: The Best of Sharon Shannon’ uit 2008 is een compilatie, gevolgd door ‘Saints & Soundrels’ in 2010 met een variatie aan studiogasten: Shane McGowan, Imelda May, Jerry Fish, Carol Keogh, Justin Adams, the Cartoon Thieves en The Waterboys. Tussendoor ontvangt ze in 2009 de ‘Meteor Lifetime Achievement Award’. Samenwerking met Ierlands nationale omroeporkest RTE Concert Orchestra leidt in 2012 tot ‘Flying Circus’ waarop ze haar Celtic roots mixt met symfonische elementen. En in 2014 werkt ze, evenals vocalist Dawen Penn, mee aan ‘Bangagarang’ van The Lee Thompson Ska Orchestra.

Van het symfonische bombast keert ze terug naar de intimiteit van een duo, wat sinds 2015 uitmondt in een samenwerking met Alan Connor (toetsen, gitaar, zang). Zij nemen ‘In Galway’ live op in roemruchte, levendige pub O’Connor’s in hartje Dublin. In 2017 heeft ze een tv-optreden met zanger/uillean piper Finbar Furey en voegt ze ‘Sacred Earth’ toe, waarop ze experimenteert met Afrikaanse ritmes, reggae en rap. Voor single ‘What You Make It (da, da, da, da)’ werkt ze samen met hiphopartiesten. Voor ‘Heartlands’ zakt ze in 2023 de oude Shannon-rivier af, terwijl ze in deze vierdelige tv-serie zowel presenteert als musiceert. 

Covid-restricties weerhielden haar in 2020 (toen nog met Alan Connor) van haar ingeplande GUO-concert. Nu, vijf jaar verder, komt het er alsnog van en laat Sharon Shannon (diatonische accordeon, fiddle, tin whistle) zich vergezellen door twee snarenwizards uit de Ierse folkscene: Jim Murray (gitaar) en Jack Maher (elektrische en akoestische gitaar, mandoline, banjo, vocals).

Sharon Shannon woont tegenwoordig in Galway. Aan de universiteit aldaar inspireert ze als doctor in de musicologie  studenten en bouwt ze haar lijvige muziekarchief uit. Als overtuigd vegetariër en dierenliefhebster voert ze actief strijd tegen dierenleed. Met regelmaat geeft ze benefietconcerten ten bate van het welzijn van dieren. Behalve op geluidsdragers klinkt haar muziek op DVD’s, in speelfilms, tv- series, -docu’s en -commercials.

“Sharon Shannon defines casual brilliance. She plays accordion with carefree fluidity, virtuosic but not flashy, performing traditional Irish music with a contemporary freshness.” (Boston Globe)

“Ireland’s virtuoso accordionist serves up a lively and enthralling program that’s confident enough to mix reels and jigs with tunes from Chilean folk ensemble Inti-Illimani, Argentinean tangos and Fleetwood Mac.”(Washington Post)